Η αγαπημένη μου φίλη μου έστειλε ένα αρχείο που δείχνει ένα τεχνητό παράδεισο με πισίνα και παραλία στο Βερολίνο, με το σχόλιο «οι καημένοι οι Γερμανοί».
Αξίζει τον κόπο να δει κανείς αυτόν τον απίστευτο τεχνητό παράδεισο που έχει δημιουργηθεί στην καρδιά του Βερολίνου, με αμμουδιές, βλάστηση και προσομοιώσεις τροπικού μικροκλίματος, άλλοτε επιτυχείς κι άλλοτε kitsch. Kαι βέβαια τέτοιοι τεχνητοί παράδεισοι έχουν γίνει και σε πολλές άλλες μεγάλες πόλεις του κόσμου (στο Παρίσι οι όχθες του Σηκουάνου κάθε καλοκαίρι γίνονται plages) και ειδικά πισίνες που προσφέρουν ψευδαίσθηση υπαίθριας κολύμβησης ακόμα και στους κατοίκους ουρανοξυστών, δυνατότητα surfing, πισίνες μεγέθους φυσικής λίμνης, πισίνες ευφάνταστου σχήματος (βλ. φωτ. από Αυστραλία, Βέλγιο, Ιαπωνία, Ταϊλάνδη, Μπαλί, Jutah, Κίνα, Χιλή, Dallas κά).
Και όταν βλέπεις στην καρδιά του χειμώνα στο Βερολίνο, τις αμμουδιές και τις φοινικιές και τα σμαραγδένια νερά κάτω από ένα γυάλινο θόλο, απ’ όπου ο overcast ουρανός μοιάζει μέσω του τεχνητού φωτισμού να είναι μεσογειακά ασυννέφιαστος, την τεχνητή αμμουδιά με τις ξαπλώστρες, τις ομπρέλες και τα bars με τα cocktails, δε λέω, κάνεις τις αναγκαίες συγκρίσεις για το πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτό το κλίμα, αλλά.. δυστυχώς αυτή η σύγκριση πλέον δεν περιορίζεται στο αυτονόητο.
Πρόσφατα ακόμα διαβάσαμε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για τη λίστα με τους ευτυχέστερους πολίτες του κόσμου και είδαμε επικεφαλής τους Γερμανούς και τους Αυστραλούς και Καναδούς και φυσικά τελευταίους εμάς τους Έλληνες.
Για τους «καημένους» λοιπόν τους Γερμανούς, που στερούνται αυτού του καταπληκτικού κλίματος, κάποιοι (από τις Κυβερνήσεις τους) ασχολούνται για να τους αποζημιώσουν και να τους αντισταθμίσουν και αυτή τη φυσική έλλειψη, δημιουργώντας τους υποκατάστατα, που προφανώς (έστω και υπερβολικά) τους δίνουν δυνατότητες διαφυγής.
Αρκεί να παρατηρήσετε την έκφραση των προσώπων τους, να χαλαρώνουν στην ξαπλώστρα με ένα ποτήρι στο ένα χέρι και τη Deutche Zeitung στο άλλο, επάνω στην -έστω τεχνητή- άμμο, δίπλα στο κρυστάλλινο νερό, κάνοντας προφανώς το μεσημβρινό τους διάλειμμα. Η μακαριότητα που εκφράζουν, μέσα στη μέση μιας τυχαίας καθημερινής μέρας, μας είναι τόσο ξένη σε μας τους «τυχερούς Έλληνες», που συχνά ακόμη και στο τέλος της μέρας μας δε μπορούμε να βρούμε κάποιες στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης για να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας.
Για μας τους πολίτες αυτής της χώρας, οι δικές μας κυβερνήσεις αφήνουν μόνο τις σκληρές υποχρεώσεις και τα ασήκωτα πλέον άχθη που μας έχουν δημιουργήσει και φορτώσει όλα αυτά τα χρόνια, οπότε πλέον δεν τίθεται θέμα βελτίωσης συνθηκών της ζωής μας αλλά και της απλής επιβίωσής μας.
Ποιοι είναι οι τυχεροί;
