Η έμφυτη τάση της διακόσμησης στα έμβια όντα....

Η επιβεβαίωση, όπως μεταδόθηκε απ' το ειδησεογραφικό πρακτορείο:

"Για τους μαύρους τσίφτηδες, αρπακτικά πτηνά που ζουν και στην Ελλάδα, η μαχητική ισχύς πρέπει να συνδυάζεται με το γούστο: τα ισχυρότερα πουλιά της γειτονιάς διακοσμούν τη φωλιά τους με κομμάτια πλαστικού, κατά προτίμηση άσπρα και φανταχτερά.

«Η ποσότητα του διακοσμητικού υλικού συνδέεται με τη μαχητική ικανότητα κάθε πουλιού» εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Τζούλιο Μπλας, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στο Science.

«Προτιμούν το πλαστικό, ειδικά το λευκό, το οποίο κάνει πιο ορατή τη φωλιά όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τους άλλους τσίφτηδες» προσθέτει ο ερευνητής.

Η ομάδα του Μπλας στο ισπανικό Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας εξέτασε 127 φωλιές τσίφτηδων (Milvus migrans) που ζουν στο Εθνικό Πάρκο Ντονάνα της Ισπανίας

Τα περισσότερα πλαστικά κομμάτια βρέθηκαν συγκεντρωμένα στις φωλιές των ώριμων πτηνών, ηλικίας 7 έως 12 ετών, περίπου τρεις εβδομάδες πριν την ωοτοκία.

Η παράξενη διακόσμηση αποτελεί προφανώς επίδειξη δύναμης: η παρουσία του πλαστικού φαίνεται να προκαλεί διενέξεις μεταξύ των ιερακόμορφων αρπακτικών, τα οποία υπερασπίζονται άγρια την περιοχή τους.

Οι τσίφτηδες με το περισσότερο πλαστικό «βρέθηκαν να έχουν τις μεγαλύτερες ικανότητες όσον αφορά την προστασία της περιοχής τους από τις εισβολές άλλων τσίφτηδων» αναφέρει η δημοσίευση.

Για να επιβεβαιώσουν το ρόλο της διακόσμησης, οι ερευνητές δοκίμασαν να τοποθετήσουν κομμάτια πλαστικού στις φωλιές τσίφτηδων υπερβολικά μικρής ή υπερβολικά μεγάλης ηλικίας. Γνωρίζοντας προφανώς ότι δεν ήταν οι ισχυρότεροι της γειτονιάς, τα πουλιά έσπευσαν να απομακρύνουν από τις φωλιές τους την προκλητική διακόσμηση".

http://news.in.gr/science-technology/article/

Έκθεση «apo-mechanes»: nonlinear computational design strategies (Θέατρο Κακογιάννη, ως το τέλος του μήνα)

Μήπως πρόκειται για μια εισαγωγή στη «γενετική» αρχιτεκτονική στον Ελληνικό χώρο;

Όταν μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας δημιουργείται ένας αλγόριθμος για την «ανάπτυξη» και τον «πολλαπλασιασμό» ενός «δομικού» κυττάρου, τότε γιατί όχι;

Μπορεί ίσως να κατασκευαστεί το κτίριο του μέλλοντος, σαν ένας αυτόνομος και αυτοεξελισσόμενος οργανισμός, σα νάναι δηλαδή ένας ζωντανός οργανισμός, ναι μεν προγραμματισμένος να δημιουργηθεί, αλλά ανεξέλεγκτος στην ανάπτυξή του….

Gadgets.....Άχρηστα και όμως ....

Οι Δύσεις της ζωής μου

Από τη διάσημη Δύση της Οίας (απ’ την ταράτσα της Αγίας Τριάδας, που τυχαίνει να ανήκει στην οικογένεια του συζύγου μου), ως τη Δύση που αγναντεύω απ’ την ταράτσα του σπιτιού μου στην Αγία Παρασκευή, σε κάθε σχεδόν μέρος που έχω βρεθεί, κι ανάλογα με την εποχή του χρόνου, η θέα της Δύσης μ’ έχει σε κάποια στιγμή καθηλώσει και στ’ αλήθεια δε μπορώ να πω ποια απ’ όλες τις θωριές, μου είναι πιο μαγική.  

Γιατί δεν είναι μόνο η διαβάθμιση των χρωμάτων του ουρανού –ανάλογα με την «τοπική» ατμόσφαιρα-, δεν είναι μόνο το ιδιαίτερο μέγεθος του ήλιου και οι αποχρώσεις του, είναι το πως «κατεβαίνει» ο ήλιος  για να χαθεί, είναι κι όλα αυτά τα ιδιαίτερα φαινόμενα που τη συνοδεύουν την αντίστοιχη στιγμή και που κάνουν την κάθε «δύση» να χαράζεται μοναδικά μέσα στη μνήμη …

Και να μερικές που μένουν ανεξίτηλες μέσα μου:

Η Δύση στην Οία παρουσιάζει ανάλογα απ' τη θέση του παρατηρητή, πολλές διαφορετικές  και μοναδικές θωριές. Είναι απ’ τη Φοινικιά, που φαίνεται να παίζει με τη διάχυση της υγρής ατμόσφαιρας, συχνά απλά χρωματίζοντας την ομίχλη, που γίνεται ένα σύννεφο, όπου όλα βυθίζονται μέσα του. 

Απ' την ταράτσα της Βαρβάρας στη Φοινικιά

Κι είναι απ’ την Καλντέρα, όπου φαίνεται να δημιουργεί ένα δραματικό φόντο για την ανάδειξη του εκπληκτικού σκηνικού με τους γλυπτικούς όγκους των βράχων και των κτισμάτων.

Αρχίζει η πορεία του ήλιου προς τη δύση του: ώρα για τη γαμήλια φωτογράφηση

  

Το γλυπτικό σκηνικό της Οίας, καθώς πέφτει ο ήλιος

Η Δύση στην Οία

Riyadh, η δύση

 Η Δύση στην Κάρυστο κρατάει πολύ…. Ο ήλιος διανύει όμορφα κι απίστευτα απαλά το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής του, ώσπου να χαθεί απ’ τους αντικρινούς απ’ το σπίτι μας λόφους, χρωματίζοντας με μια απίστευτη γκάμα τον ουρανό, τη θάλασσα και τα φυτά.

 

Οι εναλλαγές του Δειλινού απ' τον κήπο μας στην Κάρυστο

 Κι απ’ το μπαλκόνι του Καρακώστα στο Μοντοφώλι –την αρχαία Κάρυστο-, μ’ όλες τις έντονες ιστορικές μνήμες που κουβαλάει απ’ το πέρασμα των αιώνων, μπορείς να αισθανθείς –πίνοντας απ’ το υπέροχο κρασί του οικοδεσπότη- ότι κι εσύ ταξιδεύεις στο χρόνο, είτε διανύοντας τα αρχαία μονοπάτια (που διατηρούνται και τα βλέπεις) ανάμεσα στους διαχρονικούς αμπελώνες, είτε σαν αναπαυόμενος οδοιπόρος μπροστά στα ίχνη του αρχαίου ιερού, που διατηρούνται μέσα στα απομεινάρια της βυζαντινής εκκλησιάς, που ….. καλύφθηκε από κάποιο μεσαιωνικό κτίσμα και που σήμερα αποτελεί την κάβα του κτήματος!

Κτήμα Μοντοφώλι

Φεύγοντας απ’ τη Ραφήνα με το πλοίο, βλέπεις πίσω σου μιαν απίστευτη χρωματική ένταση στον ουρανό, που νομίζεις ότι ανταγωνίζεται με τα φώτα που τονίζουν τις βραδινές δραστηριότητες.

Σούρουπο αφήνοντας τη Ραφήνα

Στη Μάλτα η ένταση των σύννεφων και του βαθειά μπλε ουρανού ανταγωνίζεται την ένταση των χρωμάτων της δύσης και σε κάνει να θέλεις να μείνεις έξω, μέχρι να πέσει το απόλυτο σκοτάδι .

Σούρουπο στη Μάλτα (θέση Dragonara)

Η δύση απ’ την Piazza del popolo, όπου ο ήλιος εξαφανίζεται πίσω απ’ το σκηνικό των κτιρίων, που άντεξαν στους αιώνες, χρωματίζοντας όμως μ’ ένα προοδευτικά βαθύ κόκκινο την ώχρα των ρωμαϊκών τοίχων και το πλακόστρωτο της πλατείας, μοιάζει να «επιβάλλει μια σιωπή», λίγο πριν την έναρξη της νυχτερινής δραστηριότητας της αιώνιας πόλης. Λες κι όλοι περιμένουν να τους δοθεί ένα σύνθημα και …ξαφνικά αρχίζει το βουητό απ’ τους πολυπληθείς επισκέπτες, μόλις με το πέσιμο του ήλιου, ανάβουν τα φώτα της πλατείας.

Στην Piazza del Popolo της Ρώμης, καθώς σουρουπώνει

Στη Μύκονο, η δύση δημιουργεί ένα ενιαίο χρωματικό σκηνικό θάλασσας και στεριάς

Μύκονος το δείλι

Στον ποταμό Hudson, 2 ώρες έξω απ’ τη Νέα Υόρκη, η δύση ακολουθεί την πορεία του ποταμού, βάφοντας τις κορφές των παράκτιων λόφων και μια λωρίδα απ’ το ποτάμι, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες μεγάλα πουλιά πετούν κι αυτά παράλληλα με την τροχιά του ήλιου –λες και  τον κυνηγούν -, ενώ εξαφανίζονται ξαφνικά χωρίς να το καταλάβεις, μόλις κι η τελευταία απόχρωση κόκκινου χαθεί απ’ τον ουρανό.

Ο Hudson στο φως του δειλινού

Στο Ηammamet της Τυνησίας, όπου η συνήθως ακύμαντη θάλασσα αρχίζει να κάνει κυματισμούς και να σκάει στην απέραντη παραλία με τις βελούδινες αμμοθίνες, όλος ο ορίζοντας παίρνει τα μαγικά χρώματα του mauve.

Στο Hammamet της Τυνησίας κατά τη δύση

 Στο Limone, νωρίς το απόγευμα το Χειμώνα, το χιόνι των Άλπεων αρχίζει να γίνεται  αχνορόδινο  κι όλο το σκηνικό χρωματίζεται σε πολύ απαλούς τόνους, χωρίς μεγάλες χρωματικές εντάσεις…

Ξεκίνημα της δύσης στις Άλπεις,  Limone

Στο Noting Hill του Λονδίνου, όταν βέβαια ο ουρανός δεν είναι overcast, το παιγνίδισμα του ήλιου της Δύσης εμπλουτίζει τις πολύχρωμες προσόψεις των κτιρίων.

Στο Noting Hill του Λονδίνου, καθώς πέφτει ο ήλιος 

Στην Agra, στην περιοχή του Taj Mahal, μια ολόκληρη «μάσκα» καλύπτει τα πάντα! Το μνημείο ίσα που διακρίνεται μέσα σ’ ένα πορτοκαλί πέπλο, προκαλώντας μιαν αβάσταχτη μελαγχολία παντού και πάνω μας….

Το Taj Mahal το σούρουπο 

Στη Bενετία, ο ήλιος κρύβεται πίσω από το ναό του Αγίου Μάρκου, ενώ ακούγεται ο παφλασμός του νερού πάνω στις γόνδολες..

 H δύση στον Άγιο Μάρκο 

Στην ταράτσα του σπιτιού μας, η ρύπανση της ατμόσφαιρας προκαλεί διαθλάσεις, με τη δύση να βάφει σχεδόν κόκκινο τον ουρανό, σ’ όλη την πορεία του προς το Σαρωνικό. Και μπορώ να πω ότι... καμιά φορά, βρίσκω τη δύση ασυναγώνιστη!

 Η Δύση στο Riyadh, στον ελάχιστο χρόνο που διαρκεί εκεί το twilight, όπου ο ήλιος ξαφνικά, τεράστιος πύρινος δίσκος, «βουτάει» απότομα και χάνεται κάτω απ’ τον «επίπεδο» ορίζοντα της ερήμου και το χρώμα του ουρανού απότομα –σα να πατάς το διακόπτη off- γίνεται βελούδινο μαύρο- μπλε… Και ακριβώς την ίδια στιγμή έρχεται ένα δροσερό αεράκι, που κουβαλάει βαριές μεθυστικές μυρωδιές, για να σηματοδοτήσει το τέλος μιας ακόμα «καυτής» μέρας..