Στην εποχή μας δύσκολα δημιουργούνται θρύλοι. Ιδίως στο εφήμερο καλλιτεχνικό στερέωμα, απλά κάνουν την εμφάνισή τους κατά καιρούς διάττοντες αστέρες, που το μεσουράνημά τους διαρκεί απειροελάχιστα και συχνά δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε κι αυτές τις στιγμές της δόξας τους. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ταλέντα, μάλλον σήμερα με όλα αυτά τα διεθνή talent shows κατακλυζόμαστε από περισσότερους ταλαντούχους, από αυτούς που μπορούν να «απορροφηθούν» από το σύστημα…
Όμως, χτες στην Επίδαυρο νιώσαμε ότι είχαμε την τύχη να αντικρύσουμε τη γέννηση ενός νέου θρύλου. Ο Kevin Spacey εδώ και αρκετά χρόνια και παρά τις βραβεύσεις του, κατορθώνει να διατηρεί ένα profile πολύ χαμηλών τόνων, ουσιαστικά είναι ένας «αντι-σταρ», με φαινομενικά «ασήμαντη» εμφάνιση, αυτήν του μέσου καθημερινού ανθρώπου, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι Τούρκος, Γάλλος, Έλληνας, Τυνήσιος ή Δανός, ενώ ενσαρκώνει διάφορους ρόλους, που συχνά δεν αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά ότι είναι οι πρωταγωνιστικοί.
Όταν βέβαια μαθεύτηκε ότι οι Εγγλέζοι τον επέλεξαν ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Old Vic, του ιστορικού και τόσο απαιτητικού Σαιξπηρικού Θεάτρου και ότι μάλιστα του επέτρεψαν αφ' ενός να εμπλουτίσει με νέο αίμα το δυναμικό του, μετακαλώντας αμερικανούς καλλιτέχνες και αφ' ετέρου να προσθέσει σύγχρονες επιρροές στο ρεπερτόριό του, συνειδητοποιήσαμε ότι η περίπτωσή του είναι ξεχωριστή.
Στο ρόλο του Ριχάρδου του III, καθήλωσε τους τουλάχιστον 9000 (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) θεατές, που διήνυσαν οι περισσότεροι κατακαλόκαιρο πολύ μεγάλες αποστάσεις και υπέμειναν επί 3 ½ ώρες τη σκληραγωγία στις άβολες πέτρινες μισοφαγωμένες αρχαίες κερκίδες, σε μια μεγαλειώδη παράσταση ενός ιδιαίτερα «δύσκολου» έργου του Shakespeare και ουσιαστικά «δίδαξε» θέατρο μιας ύψιστης ποιότητας, υπηρετώντας ακριβώς τη φιλοσοφία του αρχαιοελληνικού θεάτρου – «σχολείου».
Φυσικά ο Spacey είχε την «τύχη» να βρεθεί με τον Samuel Mendes, τον Άγγλο σκηνοθέτη, που κατάφερε να γίνει «ένα» μαζί του και να δημιουργήσουν ένα Ριχάρδο απόλυτα «τρομακτικό» (τρομακτικά δήλωσε και ότι αισθανόταν ο Spacey στην ιδέα ότι θα έπαιζε στην Επίδαυρο αυτό το ρόλο) σε όλες του τις προεκτάσεις για το τι σημαίνουν αυτού του είδους οι ηγέτες για την ιστορία ενός τόπου και απόλυτα διαχρονικό, όπως ακριβώς είναι και το συνολικό έργο και ο λόγος του εμπνευστή του, που εξακολουθεί από το μεσαίωνα ως τώρα να μένει επίκαιρος και προφητικός.
Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την καινοφανή ερμηνεία του ρόλου αυτού, τόσο δυναμική και καταιγιστική –ο συμπυκνωμένος λόγος του Shakespeare-, γεμάτη αυτοσαρκασμό και τόσο απόλυτα ενταγμένη στη σημερινή πραγματικότητα των media και των image makers, που μπορούν να «ανεβοκατεβάσουν» κυβερνήσεις.
Στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, (όπου δυστυχώς όλο και πιο συχνά πλέον ανεβαίνουν παραστάσεις – shows τηλεοπτικού τύπου μαζικής επιτυχίας), σε μια ατμόσφαιρα μεταφυσική, κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό, χωρίς το διαχεόμενο φωτισμό του περιβάλλοντος του σημερινού άστεως, μόνο με τον απόλυτα κατευθυνόμενο φωτισμό της ορχήστρας, χωρίς τα ηχεία και τους ενισχυτές, αναβίωσε το μεγαλείο του λόγου και του πνεύματος και κατά κύριο λόγο αυτό οφείλεται στην παρουσία του Spacey. Και είναι πολύ ενθαρρυντικό που το κοινό -όλων των ηλικιών- σύσσωμο τον αποθέωσε με τόση (γνήσια ελληνική) θέρμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου