Μια μικρή BIENALLE σε έναν εκθεσιακό χώρο

Μολονότι η Έκθεση Δαπέδου στο ΕΚΕΠ, που τέλειωσε χθες, δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα το καινούργιο ή αξιόλογο (υποθέτουμε ότι η κρίση έχει σαρώσει κι αυτούς τους χώρους), όμως άξιζε να πάει κανείς εκεί, μόνο για να καμαρώσει το εικαστικό έργο κάποιων ομάδων νέων αρχιτεκτόνων,  που ευφυείς χορηγοί –στα πλαίσια διαφήμισής τους- τους επέτρεψαν  να παρουσιάσουν.

Ήταν όλες τους οι συλλήψεις θαυμάσιες και η εκτέλεση καταπληκτική.  Με δομικά υλικά σε συνδυασμούς απλούς αλλά συχνά μεγαλοφυείς, όπως το μονωτικό DOW, πολυκαρμπονικό γυαλί, εμφανή διάτρητα τούβλα κ.ά σχεδίασαν γλυπτά, συνθέσεις και χώρους με διάδραση, που θα μπορούσαν να εκτεθούν σε διεθνή μουσεία Σύγχρονης Τέχνης.

Τι κρίμα που τα σύνορα της Ελλάδας είναι τόσο «στενά» για τα όνειρα των νέων…

Waterlight and waterwall

Μια κι έχουμε πλέον αποδεχθεί την απομάκρυνσή μας απ’ τη φύση, οι εμπνεύσεις του σχεδιασμού μας,  μόνο συμβολικές αναφορές μπορούν να έχουν στο περιβάλλον και τα φυσικά στοιχεία. Και παρατηρώ τον εαυτό μου όσο περνούν τα χρόνια, να προσπαθεί να  ενσωματώσει στις αρχιτεκτονικές  ή διακοσμητικές προτάσεις στοιχεία που δημιουργούν την υπόμνηση της κίνησης και της «ζωής», ακόμα και χαμηλού ήχου, δηλαδή μια ένδειξη της φύσης μέσα στα κατά τ’ άλλα «ασφυκτικά» μας διαμερίσματα, είτε αυτά διαθέτουν ένα αναιμικό μπαλκόνι με μεταλλαγμένα φυτά είτε στην καλύτερη περίπτωση, μικρές πρασιές.

Το παιγνίδισμα του νερού μαζί με το φως, δημιουργεί αντανακλάσεις, ήχους, φυσαλίδες και ζωντάνια μέσα στο χώρο και κυρίως διαφάνεια, αν πρόκειται για κατακόρυφο χώρισμα, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι μικρός.

Τα κατακόρυφα χωρίσματα σε αυτά τα μικρά διαμερίσματα είναι υδάτινοι τοίχοι με φως.

Το φωτιστικό που σχεδίασα για το χώρο φαγητού σε ένα διαμέρισμα, έχει όλη την εξωτερική του επιφάνεια γεμάτη με νερό εν κινήσει (στις φωτογραφίες διακρίνεται η εναλλαγή -RGB- των χρωμάτων).

(Και) εμένα (δε) με νοιάζει…

Λέμε, λέμε και «διαδηλώνουμε» -κυρίως στον καναπέ του σπιτιού μας- για την οικονομική κρίση, λες και το τι θα κάνουμε και το τι θα γίνει αφορά μόνο τους ιθύνοντες και εν πάσει περιπτώσει όχι εμάς τους ίδιους.

Κι αναρωτιόμαστε, οι δικές  μας οι  γενιές τουλάχιστον, που δε γνώρισαν πολέμους και πραγματική ανέχεια, αν ποτέ «πάρουμε πραγματικά την κατάσταση στα χέρια μας», ή αν συνεχίσουμε στον υπόλοιπο βίο μας απλά να διαμαρτυρόμαστε και να ψηφίζουμε το λιγότερο εγκληματικά χειρότερο της στιγμής  για να μας εκπροσωπεί και να συνεχίζει ουσιαστικά να μας ληστεύει, να καταστρέφει τον τόπο μας και να υπονομεύει το μέλλον των επόμενων γενιών.

Όμως η εποχή που θα παρακολουθούμε αμέτοχοι, πρέπει να αντιληφθούμε ότι έχει περάσει. Αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε, όχι τον ίδιο τον πολιτικό μόνο, αλλά και το διπλανό μας, όταν τον βλέπουμε από κάποιο «δημόσιο» πόστο (που εμείς του πληρώνουμε για να υπηρετεί) να αδιαφορεί είτε για τις παρεχόμενες υπηρεσίες είτε για το κόστος κάποιας ολιγωρίας του, τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα πρέπει εμείς, από το δικό μας υστέρημα, εργαζόμενοι ή άνεργοι (πάντως όχι «καλοβολεμένοι» όπως αυτός) και από τη λεηλασία του δικού μας χρόνου να εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε τις συνέπειες.

Δε μπορούν π.χ οι υπάλληλοι της Εφορίας, ακόμη και τώρα, με τις παρούσες θερμοκρασιακές συνθήκες της Αθήνας, να έχουν αναμμένο στο foul τα κλιματιστικά, να φοράνε κοντομάνικα και να έχουν ανοιχτά τα παράθυρα!  Και τόσα μα τόσα άλλα που ο καθένας μας καθημερινά, έχει πλέον υποχρέωση να αντιλαμβάνεται κι όπου μπορεί να επισημαίνει.

Έχουν υποχρέωση στο Μουσείο της Ακρόπολης,  από τους ελάχιστους διαχρονικά αξιόλογους τόπους προσέλευσης επισκεπτών στη χώρα μας, να διαχειρίζονται τα καταστήματα έτσι, που να αποδίδουν έσοδα κι όχι απλά να δίνουν θέσεις εργασίας σε αδιάφορους υπαλλήλους. Ένα άχρωμο, υποφωτισμένο και αφημένο στην τύχη του κατάστημα, που πρέπει να το αναζητήσεις σκόπιμα, ενώ θάπρεπε να αναδεικνύεται και να αποτελεί πρόκληση για τον επισκέπτη, όπως γίνεται στα Μουσεία του εξωτερικού.

Με τόσες δυνατότητες για αντίγραφα, με τόσες δυνατότητες για καταπληκτικές ιδέες δώρων και ενθυμημάτων, που όλοι μας, οι Έλληνες, θα μπορούσαμε να επιλέγουμε για τα δώρα μας  (αντί τουρτών, μεταλλαγμένων φυτών και κινέζικων διακοσμητικών, συχνά πωλούμενων πανάκριβα) και συγχρόνως να ενισχύουμε τη δική μας (όχι των δανειστών μας) οικονομία. Και βέβαια ας υπολογίσουμε και τους ξένους επισκέπτες που αρέσκονται να αγοράζουν souvenirs (έχετε διαβάσει τι αναμένεται να κερδίσει η Βρετανία από την πώληση των souvenirs  από τον επικείμενο γάμο του William;).

Και θα καταθέσω τη χθεσινή μου εμπειρία, στην συνειδητή μου επιλογή να αγοράσω κάτι από το κατάστημα. Μέσα στο συνονθύλευμα από κάρτες μικροκοσμήματα , ατάκτως εριμμένα επάνω ή από κάτω από γυάλινα ράφια, εντόπισα τα μοναδικά αντίγραφα δύο τύπων πιατελών (πραγματικά εξαιρετικά) και ζήτησα το ένα.

Η υπάλληλος, άρχισε να ψάχνει σε κάποιο ντουλάπι εις μάτην, (αφού με το ζόρι συγκεντρώθηκε στο αίτημά μου…) και αφού είπε ότι δεν τόβρισκε και χρειάσθηκε κάπου να τηλεφωνήσει, εδέησε να το αναζητήσει και στο διπλανό ντουλάπι, όπου και το βρήκε. 

Μετά απ’ όλα αυτά, όταν αποπειράθηκα να το πληρώσω δίνοντας την πιστωτική μου κάρτα, θυμήθηκε ότι κάτι είχε πάθει το μηχάνημα κι ότι «δεν της είχα πει εγκαίρως ότι δε θα πλήρωνα με μετρητά»!  Όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πελατών είναι ξένοι, που ούτως ή άλλως πληρώνουν πάντα με κάρτες.  Το κυριότερο βέβαια ήταν η έκφραση της βαθύτατης αδιαφορίας της για το όλο …εγχείρημα, σα να μην την αφορούσε καθόλου (και έτσι βέβαια το βλέπει, αφού αυτή το μισθό της θα τον εισπράξει ανεξάρτητα από τις πωλήσεις).

Και αναρωτιέμαι, δεν έχουν σκεφτεί πόσο η τοποθέτηση κάποιου διαχειριστή (marketing αλλά και γενικά οικονομικών και προσωπικού) σε όλα αυτά τα καταστήματα, Ιδρύματα, Νοσοκομεία, ακόμα και σχολεία, θα μπορούσε να εξασφαλίσει τεράστια οικονομία στο Δημόσιο, αλλά και θέσεις εργασίας σε πραγματικά αξιόλογους υπαλλήλους, που αν μη τι άλλο, μπορούν να σκεφθούν, ότι π.χ ναι μεν το κατάστημα του Μουσείου είναι κρατικό, αλλά αν δεν πάει καλά, κάποια στιγμή θα κλείσει, ή αν δεν κλείσει θα το «πληρώνει» κι αυτή, κι ο πατέρας της και …τα εγγόνια της;

Ας καταλάβουμε ότι: ΕΜΕΙΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙΜΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΩΤΕΡΗ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ!

Το “minimal” στη Νεοελληνική Διακόσμηση και πώς να το αποφύγετε

Το παρακολουθούμε το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια και το ακούμε καθημερινά στα γραφεία μας από τα χείλη υποψηφίων πελατισσών μας, από τις πωλήτριες σε επιχειρήσεις με είδη διακόσμησης ή εξοπλισμού και από τις κλωνοποιημένες  ξανθές τηλεπαρουσιάστριες.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι  ότι βλέπουν εφαρμογές τους συνεχώς τα μάτια μας και ιδιαίτερα στους «καινοφανείς» δημόσιους χώρους, που δυστυχώς κι εμείς όλοι έχουμε συμμετάσχει οικονομικά στη δημιουργία τους.

Όπου συναντάς λοιπόν έναν άχρωμο, ουδέτερο, κακοφωτισμένο και συχνά απάνθρωπο χώρο, που συνήθως κοστίζει και υπερβολικά (βλέπε επενδύσεις εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων με ανοξείδωτο μέταλλο!!!), ε! αυτό για το νεοέλληνα είναι η …αποθέωση του «minimal”.

Nα αναφέρουμε και άλλα –γνωστότατα- γνωρίσματα του δημοφιλούς style:  Εκτεταμένες επιφάνειες από ανοιχτόχρωμο «laminate» (συχνότατα «δήθεν» ξύλο) δάπεδο, κυρίαρχο χρώμα στους χώρους (ανεξάρτητα από τη χρήση τους) gris ή μολυβί ή ανθρακί  (οι δόκιμοι όροι) ή «ποντικί» (ο κυριολεκτικός όρος) ή κιτρινο-beige ,  έπιπλα «σκληρών» γραμμών συνήθως σε ξύλο wenge, θηριώδη φωτιστικά δαπέδου (από αυτά που μπορεί κανείς να προμηθευθεί είτε σε εκπτωτικά καταστήματα  τύπου Praktiker είτε σε ακριβά καταστήματα φωτιστικών «design» -ανάλογα το βαλάντιο) και ολόκληρες σειρές από σποτάκια οροφής να φωτίζουν απάνθρωπα το …τίποτα! Ας προσθέσουμε και τις ομοιόμορφες άχρωμες κουζίνες, τα beige-καφέ (matte) λουτρά (με ή χωρίς …sauna) που συναντάμε από τις «πολυτελείς» κατασκευές αντιπαροχής των εργολάβων έως τις βίλλες των ακριβών προαστίων και τέλος τη «mammoth» Plasma TV να κυριαρχεί στο χώρο,  για να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα.

Αν έχει παρεμβληθεί και κάποιος διακοσμητής, μπορεί κανείς να συναντήσει και κάποια –στερεότυπα επαναλαμβανόμενα- «μοτίβα» από ψευδοροφές από γυψοσανίδες και κρυφούς φωτισμούς (πρόσφατα … «συνηθίζεται» ο κρυφός φωτισμός πίσω από την …κουρτίνα!) κ.ά.

Στους δημόσιους χώρου το ίδιο style …εμπλουτίζεται από στοιχεία «industrial design», που μεθερμηνευόμενο εννοεί τους ορατούς σωλήνες (αεραγωγούς κ.λ.π), φώτα –κώνους μεταλλικούς (ευτελούς συνήθως κόστους) και …επένδυση με ανοξείδωτο παντού αδιακρίτως… 

Κι όλα αυτά λοιπόν, σε μια εποχή που βρίθουν οι (άνεργοι) αρχιτέκτονες, που αφήνουν έτσι αδιάθετα τα αποθέματα της φαντασίας τους και των πρωτότυπων ιδεών τους και που οι υποψήφιοι κάτοικοι ή χρήστες αυτών των χώρων (με τα άγχη της εποχής που είναι επωμισμένοι) έχουν τόση ανάγκη από τους δικούς τους, προσαρμοσμένους στις δικές τους απαιτήσεις , χώρους ενδιαιτημάτων ή εργασίας. Χώρους που χρειάζονται ζεστασιά και προσωπικότητα κι όχι απρόσωπους, άχρωμους και κακόγουστους και παγκοσμίως τους ίδιους. Αν και θα πρέπει να γίνει η διάκριση, ότι σε ξένες χώρες, συχνά αυτό το style, (υλοποιημένο όμως με γνήσια στοιχεία κι όχι με «δήθεν») εκφράζει τα τοπικά ήθη και πολιτισμικές συνήθειες. Π.χ στις Σκανδιναβικές  χώρες, οι μεγάλες ξύλινες επιφάνειες (ξυλεία εν αφθονία) από γνήσιο ξύλο, οι γεωμετρικές φόρμες και τα ανοιχτά χρώματα, απηχούν την ιδιοσυγκρασία των Βόρειων αυτών λαών, τις χαμηλές εντάσεις του περιορισμένου φυσικού φωτός και της ηλιοφάνειας κλπ. Ή στις χώρες της Άπω Ανατολής, όπου οι άνθρωποι στα σπίτια τους κυκλοφορούν ξυπόλυτοι και «γονατίζουν» για το φαγητό μέσα σε λιτότατους γυμνούς χώρους με ξύλινα δάπεδα κι ένα χαμηλό τραπέζι στη μέση, να αποτελεί τη μόνη διακόσμηση.

Ε! λοιπόν έλεος! Ας πάρουμε απόφαση ότι αυτό το style, φτηνό, ψεύτικο, άχρωμο, άγευστο και εισαγόμενο (σε «δήθεν» απομίμηση)  δε μας ταιριάζει.  Αν σα λαός θέλαμε να επανέλθουμε στις δικές μας ρίζες και θέλαμε να αποτοξινωθούμε σε ένα περιβάλλον πραγματικής λιτότητας και αξιόλογης αισθητικής, θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε το «μέτρο» της αρχαιοελληνικής αισθητικής, τόσο καλά απεικονισμένο στην υστερώτερη λαϊκή αρχιτεκτονική μας παράδοση, φυσικά προσαρμοσμένο στις δικές μας σύγχρονες ανάγκες.

Το ελληνικό φως που κατακλύζει τους εσωτερικούς μας χώρους, ο ήλιος που «περιγράφει» ανελέητα τις φόρμες των μορφών (το gris…"εξαχλώνεται!")  και υπερθερμαίνει τα κτίριά μας (τα ανοξείδωτα αντανακλούν έτι περισσότερο τον ήλιο), οι περιορισμένοι αλλά καταλεηλατημένοι μας φυσικοί πόροι, μαζί με τη δραματική κατάσταση της οικονομίας μας (γνωρίζετε πόσο ακριβό είναι το ανοξείδωτο;), απαιτούν και στον τομέα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της διακόσμησης μια πολύ προσεκτική προσέγγιση και μια «αειφορική»  ανταπόκριση.

Πηγή: http://nylou.com/pupIG.asp?iEntityTypeID=0&iLanguageID=2&sEntityIDs=20123,20122,20121,20120,20119,20117,20118&iIndex=2

The main check-in area at the Venizelos Airport of Athens.

Ενεργειακή επιθεώρηση και ο χαμένος σεβασμός στο περιβάλλον

Ωραία λοιπόν, «επιμορφωθήκαμε» από τους πρώτους κάποιοι μηχανικοί από μας, επενδύοντας ώρες και χρόνο πολύ σε όλη αυτή την προσπάθεια, παραλάβαμε πληρώνοντας αδρά και το νέο λογισμικό –που …θα ξαναπληρώσουμε για να μάθουμε- και ετοιμαζόμαστε να αποκτήσουμε την προσωρινή άδεια ενεργειακής επιθεώρησης των κτιρίων…

Πλην όμως την ίδια άδεια θα παραλάβουν κι όσοι δεν επιμορφώθηκαν και δεν επένδυσαν το χρόνο και τα χρήματά τους (απλά μια αίτηση έκαναν κι έστειλαν τα δικαιολογητικά τους, που πιστοποιούν τη δεκαετή εμπειρία στο επάγγελμα), αλλά…όπως μας ανακοίνωσαν, σε ένα χρόνο πάνω  κάτω, οι προσωρινοί επιθεωρητές, αφού παρακολουθήσουν κάποιες ώρες επιμόρφωσης (πολύ λιγότερες από τις αρχικά εξαγγελθείσες ως προαπαιτούμενες) θα εξετασθούν και μόνο οι επιτυχόντες θα παραλάβουν την οριστική άδεια.

Χρειάσθηκε τόσος χρόνος, από τις κατ’ εξοχήν –θεωρητικά- τεχνοκρατικές επιτροπές του τόπου μας , για να καταλήξουν σ’ αυτή την απλοϊκή λύση;  

Πριν καλά καλά  λοιπόν ξεκινήσει η εφαρμογή, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το όλο θέμα θα αφορά μόνο τις διαδικασίες  κι ότι θα εξελιχθεί σε ένα ακόμη γραφειοκρατικό γρανάζι, όπως ο γνωστός φάκελος «ασφάλεια και υγεία», μερικά δηλαδή φωτοτυπωμένα έγγραφα, συμπληρωμένα στο πόδι στα κυλικεία των πολεοδομιών απ’ όπου και … συνήθως αγοράζονται.

Και βέβαια το ανέφικτο της όλης υπόθεσης θα φανεί αμέσως μόλις το αντικείμενο της ενεργειακής επιθεώρησης θα αποτελέσουν τα παλιά, υπάρχοντα κτίρια. Που ασφαλώς θα χαρακτηρισθούν ως μη αποδεκτά ενεργειακά και για να «ανέβουν» κατηγορία, θα πρέπει να υποστούν επεμβάσεις (σύμφωνα με τις υποδείξεις των επιθεωρητών), που θα κοστίσουν συχνά υπερβολικά για τις οικονομικές δυνατότητες των χρηστών τους.

Και βέβαια πάλι, η πολιτεία δεν έχει προβλέψει το επόμενο βήμα. Θα δώσει χαμηλότοκα δάνεια ή επιδοτήσεις; Θα δώσει φορολογικές απαλλαγές ως κίνητρα σ’ αυτούς που θα προχωρούν σε ενεργειακές αναβαθμίσεις των κτιρίων τους; Ή απλά θα τους στερεί από το δικαίωμα να προχωρούν σε μεταβιβάσεις  και γενικά να διαχειρίζονται τις  περιουσίες τους, μια και τα ακίνητά τους δε θα είναι εμπορεύσιμα;

Ή μήπως θα πρέπει οι ενεργειακοί επιθεωρητές να ασκήσουν ένα κοινωνικό ρόλο, μοιράζοντας ευμενείς για τα κτίρια γνωματεύσεις, ώστε να βοηθηθεί ο «πλησίον» (και όχι πάντοτε ζητώντας το ανάλογο αντίτιμο για τις extra υπηρεσίες;)

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, μήπως θάταν καλύτερο οι ενεργειακοί επιθεωρητές, μια κι οι περισσότεροι απ’ τους προσωρινούς τουλάχιστον, δεν έχουν την κατάλληλη εμπειρία, να ξεκινούσαν το διάστημα της «άσκησής» τους  από την ενεργειακή επιθεώρηση τόσο των ίδιων των «ενδιαιτημάτων» των δημοσίων υπηρεσιών, όσο και της ενεργειακής τους διαχείρισης από πλευράς των εργαζομένων σ’ αυτά;

Μήπως τελικά το κόστος λειτουργίας τους με την ασύδοτη χρήση του κλιματισμού (στις χαμηλότερες θερμοκρασίες μαζί με ανοιχτά παράθυρα μέρα νύχτα), της θέρμανσης (αντίστοιχα στις υψηλότερες θερμοκρασίες, πάλι με ανοιχτά παράθυρα και ελαφρά ρούχα των εργαζομένων) και του φωτισμού (μέρα νύχτα, συχνά τη μέρα με κλειστά τα στόρια για αποφυγή… του φυσικού φωτός) θα μπορούσε  να μετριαστεί, αν γινόταν υποχρεωτική η συμμόρφωση (επί ποινή προστίμων) στις υποδείξεις των επιθεωρητών, τόσο, ώστε να αποταμιευθεί ένα ποσόν για την επιδότηση των παλαιών και φτωχότερων νοικοκυριών ώστε να γίνουν ενεργειακά αποδεκτά;

Και κυρίως, μήπως θα άξιζε τον κόπο να ξεκινούσε ένα εντατικό πρόγραμμα επιμόρφωσης του ελληνικού λαού σε όλα τα ηλικιακά στάδια τόσο για την ενεργειακή οικονομία σε κάθε επίπεδο (ξεκινώντας από το προσωπικό),  κυρίως όμως για το  ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ;

Και το φως καθηλώθηκε

Το εξωτικό «υπερφωτόνιο» σε καλλιτεχνική απεικόνιση (Πανεπιστήμιο της Βόννης)  

"...η δημιουργία ενός BEC από φως θεωρούνταν μέχρι σήμερα πρακτικά αδύνατη, αφού τα φωτόνια χάνονται όταν ψυχθούν. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που αν κανείς κατεβάσει τη θερμοκρασία μιας λάμπας πυράκτωσης, ο λαμπτήρας απλά θα σβήσει.

Τελικά, όμως, υπάρχει λύση. Η ομάδα του καθηγητή Μάρτιν Βάιτς αρχικά παγίδευσε το φως ανάμεσα σε δύο καθρέπτες. Τα κάτοπτρα αυτά περιόρισαν την κίνηση των φωτονίων και τα ανάγκασαν έτσι να συμπεριφέρονται περίπου όπως θα συμπεριφέρονταν τα άτομα της ύλης.

Για να μειώσουν τη θερμοκρασία των φωτονίων, οι ερευνητές εισήγαγαν στο κενό ανάμεσα στους καθρέπτες μόρια χρωστικής, τα οποία απορροφούν το φως και στη συνέχεια το εκπέμπουν εκ νέου. Η συνεχής απορρόφηση και επανεκπομπή έφερε τελικά τα φωτόνια σε θερμική ισορροπία.

«Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, τα φωτόνια απέκτησαν τη θερμοκρασία περιβάλλοντος» εξηγεί ο Δρ Βάιτς. «Με αυτόν τον τρόπο, έψυξαν το ένα το άλλο σε θερμοκρασία δωματίου χωρίς να εξαφανιστούν».

Στην τελική φάση, οι ερευνητές έστρεψαν στο κενό ανάμεσα στα κάτοπτρα μια δέσμη λέιζερ, προκειμένου να αυξήσουν την πυκνότητα των φωτονίων πάνω από ένα κρίσιμο όριο.

Το «υπερφωτόνιο» που προέκυψε εμφανίστηκε ως έντονη κίτρινη λάμψη, παρόμοια με το φως των λέιζερ, ανάμεσα στους δύο καθρέπτες.

Η εξωτική λάμψη του BEC, προβλέπουν οι ερευνητές, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε λέιζερ με μήκος κύματος μικρότερο από του ορατού φωτός -λέιζερ στην περιοχή του υπεριώδους και των ακτίνων Χ...."(Η εντυπωσιακή μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature.)

Πηγή: http://www.in.gr/