Λέμε, λέμε και «διαδηλώνουμε» -κυρίως στον καναπέ του σπιτιού μας- για την οικονομική κρίση, λες και το τι θα κάνουμε και το τι θα γίνει αφορά μόνο τους ιθύνοντες και εν πάσει περιπτώσει όχι εμάς τους ίδιους.
Κι αναρωτιόμαστε, οι δικές μας οι γενιές τουλάχιστον, που δε γνώρισαν πολέμους και πραγματική ανέχεια, αν ποτέ «πάρουμε πραγματικά την κατάσταση στα χέρια μας», ή αν συνεχίσουμε στον υπόλοιπο βίο μας απλά να διαμαρτυρόμαστε και να ψηφίζουμε το λιγότερο εγκληματικά χειρότερο της στιγμής για να μας εκπροσωπεί και να συνεχίζει ουσιαστικά να μας ληστεύει, να καταστρέφει τον τόπο μας και να υπονομεύει το μέλλον των επόμενων γενιών.
Όμως η εποχή που θα παρακολουθούμε αμέτοχοι, πρέπει να αντιληφθούμε ότι έχει περάσει. Αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε, όχι τον ίδιο τον πολιτικό μόνο, αλλά και το διπλανό μας, όταν τον βλέπουμε από κάποιο «δημόσιο» πόστο (που εμείς του πληρώνουμε για να υπηρετεί) να αδιαφορεί είτε για τις παρεχόμενες υπηρεσίες είτε για το κόστος κάποιας ολιγωρίας του, τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα πρέπει εμείς, από το δικό μας υστέρημα, εργαζόμενοι ή άνεργοι (πάντως όχι «καλοβολεμένοι» όπως αυτός) και από τη λεηλασία του δικού μας χρόνου να εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε τις συνέπειες.
Δε μπορούν π.χ οι υπάλληλοι της Εφορίας, ακόμη και τώρα, με τις παρούσες θερμοκρασιακές συνθήκες της Αθήνας, να έχουν αναμμένο στο foul τα κλιματιστικά, να φοράνε κοντομάνικα και να έχουν ανοιχτά τα παράθυρα! Και τόσα μα τόσα άλλα που ο καθένας μας καθημερινά, έχει πλέον υποχρέωση να αντιλαμβάνεται κι όπου μπορεί να επισημαίνει.
Έχουν υποχρέωση στο Μουσείο της Ακρόπολης, από τους ελάχιστους διαχρονικά αξιόλογους τόπους προσέλευσης επισκεπτών στη χώρα μας, να διαχειρίζονται τα καταστήματα έτσι, που να αποδίδουν έσοδα κι όχι απλά να δίνουν θέσεις εργασίας σε αδιάφορους υπαλλήλους. Ένα άχρωμο, υποφωτισμένο και αφημένο στην τύχη του κατάστημα, που πρέπει να το αναζητήσεις σκόπιμα, ενώ θάπρεπε να αναδεικνύεται και να αποτελεί πρόκληση για τον επισκέπτη, όπως γίνεται στα Μουσεία του εξωτερικού.
Με τόσες δυνατότητες για αντίγραφα, με τόσες δυνατότητες για καταπληκτικές ιδέες δώρων και ενθυμημάτων, που όλοι μας, οι Έλληνες, θα μπορούσαμε να επιλέγουμε για τα δώρα μας (αντί τουρτών, μεταλλαγμένων φυτών και κινέζικων διακοσμητικών, συχνά πωλούμενων πανάκριβα) και συγχρόνως να ενισχύουμε τη δική μας (όχι των δανειστών μας) οικονομία. Και βέβαια ας υπολογίσουμε και τους ξένους επισκέπτες που αρέσκονται να αγοράζουν souvenirs (έχετε διαβάσει τι αναμένεται να κερδίσει η Βρετανία από την πώληση των souvenirs από τον επικείμενο γάμο του William;).
Και θα καταθέσω τη χθεσινή μου εμπειρία, στην συνειδητή μου επιλογή να αγοράσω κάτι από το κατάστημα. Μέσα στο συνονθύλευμα από κάρτες μικροκοσμήματα , ατάκτως εριμμένα επάνω ή από κάτω από γυάλινα ράφια, εντόπισα τα μοναδικά αντίγραφα δύο τύπων πιατελών (πραγματικά εξαιρετικά) και ζήτησα το ένα.
Η υπάλληλος, άρχισε να ψάχνει σε κάποιο ντουλάπι εις μάτην, (αφού με το ζόρι συγκεντρώθηκε στο αίτημά μου…) και αφού είπε ότι δεν τόβρισκε και χρειάσθηκε κάπου να τηλεφωνήσει, εδέησε να το αναζητήσει και στο διπλανό ντουλάπι, όπου και το βρήκε.
Μετά απ’ όλα αυτά, όταν αποπειράθηκα να το πληρώσω δίνοντας την πιστωτική μου κάρτα, θυμήθηκε ότι κάτι είχε πάθει το μηχάνημα κι ότι «δεν της είχα πει εγκαίρως ότι δε θα πλήρωνα με μετρητά»! Όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πελατών είναι ξένοι, που ούτως ή άλλως πληρώνουν πάντα με κάρτες. Το κυριότερο βέβαια ήταν η έκφραση της βαθύτατης αδιαφορίας της για το όλο …εγχείρημα, σα να μην την αφορούσε καθόλου (και έτσι βέβαια το βλέπει, αφού αυτή το μισθό της θα τον εισπράξει ανεξάρτητα από τις πωλήσεις).
Και αναρωτιέμαι, δεν έχουν σκεφτεί πόσο η τοποθέτηση κάποιου διαχειριστή (marketing αλλά και γενικά οικονομικών και προσωπικού) σε όλα αυτά τα καταστήματα, Ιδρύματα, Νοσοκομεία, ακόμα και σχολεία, θα μπορούσε να εξασφαλίσει τεράστια οικονομία στο Δημόσιο, αλλά και θέσεις εργασίας σε πραγματικά αξιόλογους υπαλλήλους, που αν μη τι άλλο, μπορούν να σκεφθούν, ότι π.χ ναι μεν το κατάστημα του Μουσείου είναι κρατικό, αλλά αν δεν πάει καλά, κάποια στιγμή θα κλείσει, ή αν δεν κλείσει θα το «πληρώνει» κι αυτή, κι ο πατέρας της και …τα εγγόνια της;
Ας καταλάβουμε ότι: ΕΜΕΙΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙΜΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΩΤΕΡΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου