Ενεργειακή επιθεώρηση και ο χαμένος σεβασμός στο περιβάλλον

Ωραία λοιπόν, «επιμορφωθήκαμε» από τους πρώτους κάποιοι μηχανικοί από μας, επενδύοντας ώρες και χρόνο πολύ σε όλη αυτή την προσπάθεια, παραλάβαμε πληρώνοντας αδρά και το νέο λογισμικό –που …θα ξαναπληρώσουμε για να μάθουμε- και ετοιμαζόμαστε να αποκτήσουμε την προσωρινή άδεια ενεργειακής επιθεώρησης των κτιρίων…

Πλην όμως την ίδια άδεια θα παραλάβουν κι όσοι δεν επιμορφώθηκαν και δεν επένδυσαν το χρόνο και τα χρήματά τους (απλά μια αίτηση έκαναν κι έστειλαν τα δικαιολογητικά τους, που πιστοποιούν τη δεκαετή εμπειρία στο επάγγελμα), αλλά…όπως μας ανακοίνωσαν, σε ένα χρόνο πάνω  κάτω, οι προσωρινοί επιθεωρητές, αφού παρακολουθήσουν κάποιες ώρες επιμόρφωσης (πολύ λιγότερες από τις αρχικά εξαγγελθείσες ως προαπαιτούμενες) θα εξετασθούν και μόνο οι επιτυχόντες θα παραλάβουν την οριστική άδεια.

Χρειάσθηκε τόσος χρόνος, από τις κατ’ εξοχήν –θεωρητικά- τεχνοκρατικές επιτροπές του τόπου μας , για να καταλήξουν σ’ αυτή την απλοϊκή λύση;  

Πριν καλά καλά  λοιπόν ξεκινήσει η εφαρμογή, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το όλο θέμα θα αφορά μόνο τις διαδικασίες  κι ότι θα εξελιχθεί σε ένα ακόμη γραφειοκρατικό γρανάζι, όπως ο γνωστός φάκελος «ασφάλεια και υγεία», μερικά δηλαδή φωτοτυπωμένα έγγραφα, συμπληρωμένα στο πόδι στα κυλικεία των πολεοδομιών απ’ όπου και … συνήθως αγοράζονται.

Και βέβαια το ανέφικτο της όλης υπόθεσης θα φανεί αμέσως μόλις το αντικείμενο της ενεργειακής επιθεώρησης θα αποτελέσουν τα παλιά, υπάρχοντα κτίρια. Που ασφαλώς θα χαρακτηρισθούν ως μη αποδεκτά ενεργειακά και για να «ανέβουν» κατηγορία, θα πρέπει να υποστούν επεμβάσεις (σύμφωνα με τις υποδείξεις των επιθεωρητών), που θα κοστίσουν συχνά υπερβολικά για τις οικονομικές δυνατότητες των χρηστών τους.

Και βέβαια πάλι, η πολιτεία δεν έχει προβλέψει το επόμενο βήμα. Θα δώσει χαμηλότοκα δάνεια ή επιδοτήσεις; Θα δώσει φορολογικές απαλλαγές ως κίνητρα σ’ αυτούς που θα προχωρούν σε ενεργειακές αναβαθμίσεις των κτιρίων τους; Ή απλά θα τους στερεί από το δικαίωμα να προχωρούν σε μεταβιβάσεις  και γενικά να διαχειρίζονται τις  περιουσίες τους, μια και τα ακίνητά τους δε θα είναι εμπορεύσιμα;

Ή μήπως θα πρέπει οι ενεργειακοί επιθεωρητές να ασκήσουν ένα κοινωνικό ρόλο, μοιράζοντας ευμενείς για τα κτίρια γνωματεύσεις, ώστε να βοηθηθεί ο «πλησίον» (και όχι πάντοτε ζητώντας το ανάλογο αντίτιμο για τις extra υπηρεσίες;)

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, μήπως θάταν καλύτερο οι ενεργειακοί επιθεωρητές, μια κι οι περισσότεροι απ’ τους προσωρινούς τουλάχιστον, δεν έχουν την κατάλληλη εμπειρία, να ξεκινούσαν το διάστημα της «άσκησής» τους  από την ενεργειακή επιθεώρηση τόσο των ίδιων των «ενδιαιτημάτων» των δημοσίων υπηρεσιών, όσο και της ενεργειακής τους διαχείρισης από πλευράς των εργαζομένων σ’ αυτά;

Μήπως τελικά το κόστος λειτουργίας τους με την ασύδοτη χρήση του κλιματισμού (στις χαμηλότερες θερμοκρασίες μαζί με ανοιχτά παράθυρα μέρα νύχτα), της θέρμανσης (αντίστοιχα στις υψηλότερες θερμοκρασίες, πάλι με ανοιχτά παράθυρα και ελαφρά ρούχα των εργαζομένων) και του φωτισμού (μέρα νύχτα, συχνά τη μέρα με κλειστά τα στόρια για αποφυγή… του φυσικού φωτός) θα μπορούσε  να μετριαστεί, αν γινόταν υποχρεωτική η συμμόρφωση (επί ποινή προστίμων) στις υποδείξεις των επιθεωρητών, τόσο, ώστε να αποταμιευθεί ένα ποσόν για την επιδότηση των παλαιών και φτωχότερων νοικοκυριών ώστε να γίνουν ενεργειακά αποδεκτά;

Και κυρίως, μήπως θα άξιζε τον κόπο να ξεκινούσε ένα εντατικό πρόγραμμα επιμόρφωσης του ελληνικού λαού σε όλα τα ηλικιακά στάδια τόσο για την ενεργειακή οικονομία σε κάθε επίπεδο (ξεκινώντας από το προσωπικό),  κυρίως όμως για το  ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ;